لذت كمتر از غذا = چاقي بيشتر

زناني كه كمتر از غذا خوردن لذت مي‌برند، بيشتر چاق مي‌شوند
عادات غذا خوردن براي همه آدم‌ها يك جور نيست. بعضي‌ها با همان لقمه اول، تمام مزه غذا را احساس مي‌كنند و از آن لذت مي‌برند، اما بعضي‌ها تا آخرين لقمه غذا را هم مي‌خورند و با اينكه سير شده‌اند، هنوز به دنبال لذت مزه غذا هستند.
محققان ثابت كرده‌اند كه اين دسته دوم كه اغلب هم از بين خانم‌ها هستند، بيشتر مستعد چاقي هستند.
استفاده از اسكن مغزي نشان داد كه بعضي از خانم‌ها از لحاظ ژنتيكي كمتر از غذاها لذت مي‌برند و به همين دليل با بيشتر غذا خوردن سعي مي‌كنند اين كمبود را جبران كنند.
براي محققان هميشه اين سوال مطرح بود كه آيا اين افراد به خاطر لذت زيادي كه از غذا خوردن مي‌برند، غذاي زياد مي‌خورند يا خير؟
از نظر روان‌شناسي اين مساله كاملا منطقي به نظر مي‌رسيد كه انجام بيشتر يك عمل لذت‌بخش ممكن است به صورت عادت در آيد، اما تحقيقات جديد باعث شد تا كارشناسان حالت معكوسي را هم براي خانم‌ها در نظر بگيرند.
طبق بررسي‌ها مشخص شد كه بعضي از خانم‌ها به خاطر اينكه از خوردن غذا لذت كمي مي‌برند، دست به يك رفتار جبراني مي‌زنند و با بيشتر غذا خوردن خود را در معرض چاقي و اضافه وزن قرار مي‌دهند. آنها حتي توانستند در اين دسته از خانم‌ها، يك ويژگي ژنتيكي خاص را هم مشخص كنند كه ارتباط بيشتري بين سيستم پاداش‌دهي مغز و رفتار جبراني را نشان مي‌دهد.
براي انجام اين تحقيق، ابتدا به تعدادي از خانم‌هاي چاق و لاغر، تصوير يك غذا را نشان دادند و از آنها اسكن مغزي تهيه كردند. طبق انتظار، فعاليت مغزي افراد چاق با ديدن تصوير بيشتر از خانم‌هاي لاغر بود و اين ميل شديد آنها را به خوردن نشان مي‌داد، اما انجام اسكن مغزي موقع خوردن غذا، نتيجه كاملا متفاوتي به دنبال داشت.
برخلاف تصور محققان، فعاليت سيستم پاداش مغز كه در پاسخ به خوردن غذاي دلخواه به وجود مي‌آمد، در افراد چاق بسيار كمتر از افراد لاغر بود، يعني اينكه افراد چاق از خوردن غذا لذت كمتري را احساس مي‌كردند و براي درك بيشتر اين لذت، بشقاب بعدي غذا را مي خوردند.
در اين سيستم پاداش هم مثل بقيه تجربه‌هاي لذت‌بخش مغز، دوپامين (يك ناقل عصبي) نقش اصلي را دارد و انجام ام‌آر‌آي (MRI) از نواحي مركز دوپامين، نشان‌دهنده تجمع كمتر اين ماده در مغز بعضي از خانم‌ها بود كه اتفاقا اغلب آنها چاق و داراي اضافه وزن بودند.
نكته ديگري كه در نتايج اين تحقيقات عنوان شد، اين بود كه در هر فردي با خوردن بيشتر غذا، ميزان لذت كمتر مي‌شود. اين مساله در فردي كه به ميزان طبيعي، لذت را حس مي‌كند، موجب سير شدن و دست كشيدن از غذا مي‌شود، اما در كساني كه اين ويژگي ژنتيكي خاص را دارند، باعث مي‌شود تا بيشتر غذا بخورند.
بررسي يك ساله اين خانم‌ها نشان داد كه درصد بالايي از آنها دچار اضافه وزن شده‌اند. دكتر اريك استايس كه مسئول اين تحقيقات بود، مي‌گويد: «مشكل اصلي اينجاست كه بر اساس اين تحقيق، وقتي خانمي در مسير چاقي قرار مي‌گيرد، بازگشت به لاغري بسيار مشكل‌تر خواهد بود.»
ژن Taq1A1 كه مسئول اين مشكل شناخته شده است، به عنوان ژن چاقي در خانم‌ها معرفي شده و دانشمندان مي‌گويند اين ژن ارتباط نزديكي با ميزان فعاليت‌هاي دوپامين در مغز دارد. در واقع طبق نظر اين محققان، پديده چاقي در خانم‌ها بسيار شبيه به اعتياد است و به همين دليل براي مبارزه با آن به غير از رژيم‌هاي لاغري، بايد درمان‌هاي مشاوره‌اي و رواني را هم در نظر گرفت.
نتايج اين تحقيق باعث شد تا بسياري از متخصصان تغذيه و لاغري، روش‌هاي درماني خود را براي خانم‌هاي چاق تغيير دهند. آنها اميدوارند، آزمايش‌هاي ژنتيكي، بسيار زودتر از زماني كه يك فرد به مرز چاقي برگشت‌ناپذير يا سخت برسد، خانم‌هاي در معرض خطر را مشخص كند و همچنين نوعي از درمان‌هاي دارويي جديد هم براي اين افراد به وجود آيد تا بتواند از طريق همان سيستم عصبي، اين اشتياق به غذا خوردن را در اين خانم‌ها سركوب كند.
اما به عقيده همه محققان نكته اصلي اين تحقيق اين است كه به‌طور كلي خانم‌ها بايد در هر حال از پرخوري پرهيز كنند چون حتي در آن دسته از خانم‌ها كه اين مشكل ژنتيكي وجود ندارد، پرخوري مي‌تواند عوارض بدي را به دنبال داشته باشد