گفتگو با بازیگر فیلم یخ زده و نامزذ اسکار2009

كریستوفر نولان یا دنیس هوپر مدت‌هاست این‌گونه‌اند و كارشان نیز همواره جلوه‌گری داشته است. این مساله درباره بازیگران زن اما متفاوت است و حتی می‌تواند منجر به حذفشان شود، چرا كه مدام چهره‌های جدید به میدان می‌آیند. در میان هنرپیشه‌های زن كه عمدتا نقش‌های دوم را بازی كرده‌اند ملیسا لئو می‌تواند مثال بسیار مناسبی باشد.
بازیگر نقش ری ادی در فیلم «رودخانه یخ‌زده» از آن دست هنرپیشه‌هایی است كه مدت‌های طولانی برای گرفتن نقش اول صبوری پیشه كرده بود تا با این فیلم توانست تا نامزدی دریافت اسكار بهترین بازیگر نقش اول زن در سال 2009 پیشرفت كند؛ هرچند این ارتقا و تثبیت در 49 سالگی وی باشد. آنچه در پی می‌آید گفتگویی با ملیسا لئو است. بخوانید.

سال‌ها تجربه و حضور شما در سینما بالاخره به آنجایی رسید كه مدت‌ها منتظرش بودید. پس دیگر در این عرصه آرزویی ندارید؟
برای من همه چیز از اول شروع شده است. به تعبیر شما رودخانه یخ‌زده اولین فیلم من نیست. این تولدی برایم به حساب می‌آید. پس باید آرزوهای زیادی برای بازیگری در سینما داشته باشم.

شما امسال در «قتل موجه» فقط در یك سكانس بسیار كوتاه بازی كردید. این نوع حضور را چگونه ارزیابی می‌كنید؟ در حالی كه این فیلم را پس از رودخانه یخ‌زده كار كردید.
قتل موجه (Righteous Kill) نه برای من كه برای تك‌تك بازیگران این فیلم، طرحی معمولی نبود. رابرت دنیرو و آل پاچینو پس از دهه‌ها انتظار همه اهالی سینما، كنار هم قرار می‌گرفتند و طبیعی بود كه این طرح حتی یك كار ملی نام بگیرد. در ضمن من این شانس را داشتم كه در آن حضور كوتاه كنار آل پاچینو باشم. این فیلم و همین بازی خیلی كوتاه برایم یكی از پر ارج‌ترین افتخارها بود و جالب‌تر این كه امسال با رابرت دنیرو هم همبازی شده‌ام.

كاراكتر ری در رودخانه یخ‌زده به نظر تماشاگران و منتقدان بسیار واقع‌گرایانه از كار درآمده است. به گونه‌ای كه به نظر می‌رسد خودتان سال‌ها در سرزمین موهاك بوده‌اید و با سختی‌های آنجا دقیقا آشنایید.
من خودم متولد و بزرگ شده نیویورك هستم؛ اما خود نیویوركی‌ها هم شاید نمی‌دانند آن بالای شهرشان سرزمین موهاك قرار دارد كه به ایالت كبك وصل می‌شود. من پیش از آغاز كار مدتی آنجا ماندم تا با شرایط آشنا شوم. جالب این كه حتی خود هیستی آیام (بازیگر نقش دختر سرخپوست، لیلا)‌ هم متولد آنجا نیست، اما كارش به عنوان یك سرخپوست عالی بود.

در فیلم‌های «21 گرم»، «سه بار خاكسپاری استرادا» و چند كار دیگر و حتی نقش‌های تلویزیونی‌تان بویژه كارهای دهه اخیر، شما به نحوی نقش زنان دردمند را ایفا می‌كنید. این تحلیل را می‌پذیرید؟
خب شاید این یك اتفاق باشد، اما به شخصه اعتقاد دارم برای كاراكتر ماریان جوردن در فیلم 21 گرم یا نقش راشل در فیلم 3 بار خاكسپاری استرادا، فقط نقش یك زن یا مادر دردمند را بازی نمی‌كنم. مادری هستم كه برای بهبود وضعیت زندگی‌اش و محافظت از خانواده نه‌تنها باید مدیریت كند كه حتی باید با سختی‌ها بجنگد.

در قتل موجه چه؟
در مورد این فیلم بله. این حقیقت دارد. كاراكتر شریل بروكس در قتل موجه حقیقتا یك مادر و یك زن دردمند و حتی قربانی است. من سعی كردم در آن لحظات كوتاه این 2 ویژگی را به خوبی ارائه كنم. او یك قربانی است. او قربانی سیستم قضایی آمریكاست؛ جایی كه پلیس و این سیستم نمی‌توانند از او و دخترش محافظت كنند و او مجبور است قاتل و متجاوز به دخترش را بی‌گناه معرفی كند.

در حقیقت انتظار داشتید رودخانه یخ‌زده دیده شود؟
سناریویی كه كورتنی (هانت)‌ نوشته بود و برایش هم نامزدی اسكار را به دست آورد، نوشته‌ای نبود كه همیشه به دستتان برسد. انگار از آسمان برایم هدیه‌ای از طرف خداوند آمده بود. سال‌ها می‌گذرد تا یك كار فوق‌العاده شما را انتخاب كند، نه این كه خودتان بروید سراغش. اتفاقی كه البته یا شاید در مورد فیلم 21 گرم هم برایم رخ داد. من به سناریوی كورتنی اعتقاد داشتم و تمام توانم را برای ایفای نقش ری به كار گرفتم. بله، من اطمینان داشتم كه مخاطبان رودخانه یخ‌زده این كار را پیدا خواهند كرد و فیلم را می‌بینند.

پس با این حساب برای اسكار 2009 و جوایز دیگر هم فكرهای زیادی داشتید. چقدر امیدوار بودید نامزد اسكار 2009 باشید؟
من به نظر اعضای آكادمی اسكار احترام می‌گذارم. اگرچه باید بگویم آنقدر كه دیده شدن فیلم برایم ارجح بود و غرق در آن بودم به اسكار فكر نمی‌كردم، اما خب وقتی نامزد شدنم قطعی شد معلوم است كه بی‌اندازه خوشحال شدم. باید اعتراف كنم در مورد 21 گرم انتظار داشتم نامزد شوم، اما یادتان است كه در غربال آخر (ابتدا 50 نفر انتخاب می‌شوند سپس 5 نامزد گزینش می‌شوند)‌ كنار رفتم.

درباره كارهای بعدی‌تان اشاره كردید كه باز هم با رابرت دنیرو همبازی می‌شوید. برای سال 2009 آیا واقعا شما در 10 یا 12 فیلم حضور دارید؟
بله، فیلم «همه خوبند» تجربه گرانبهایی است كه این شانس را پیدا كردم در كنار رابرت دنیرو كار كنم؛ فیلمی كه برای نوامبر امسال به اكران می‌رسد. در فیلم‌های دیگر بجز «تصویر استپانی» در نقش استپان و فیلم جوان بالغ در نقش شارون كه نقش‌ اول هستند، حضورهای فرعی خواهم داشت.

برای بسیاری از بازیگران سینما، به دست آ‌وردن نقش اول ممكن است حتی یك یا 2 دهه به طول بینجامد. چنین بازیگرانی تنها این شانس را دارند كه نقش‌های دوم و فرعی را بازی كنند و به نوعی خودشان را نشان دهند. معدودی از این بازیگرها دیگر به نقش دوم بودن عادت می‌كنند و اتفاقا بسیار هم موفق هستند.

كریستوفر نولان یا دنیس هوپر مدت‌هاست این‌گونه‌اند و كارشان نیز همواره جلوه‌گری داشته است.